ASTM C1371, ASTM C1549, ASTM E1980 Testowanie dla Zenova IR

Współczynnikowi odbicia światła słonecznego od powierzchni zabudowanych poświęca się coraz więcej uwagi ze względu na jego wpływ na letnie ogrzewanie budynków i obszarów metropolitalnych, a także wynikający z tego wpływ na zapotrzebowanie na energię do klimatyzacji i szczytowe obciążenie sieci elektrycznej. Do pomiaru współczynnika odbicia światła słonecznego w laboratorium lub w terenie dostępne są różne standardowe metody badawcze oparte na różnych przyrządach i procedurach. Celem tej metody badawczej jest dostarczenie danych dotyczących współczynnika odbicia światła słonecznego i emitancji ciepła wymaganych do oceny temperatur i przepływów ciepła przez powierzchnie wystawione na działanie promieniowania słonecznego.

Współczynnik odbicia światła słonecznego to stosunek energii słonecznej padającej na powierzchnię do ilości odbitej. Jest mierzony w skali od 0 (brak odblasku) do 1: (100 procent odblasku). Ogólnie rzecz biorąc, materiały, które wydają się jasne, mają wysoki współczynnik odbicia światła słonecznego, a te, które wydają się ciemne, mają niski współczynnik odbicia światła słonecznego. 

Emisja ciepła lub emisyjność jest definiowana jako zdolność ciała do uwalniania ciepła. Emisyjność jest miarą zdolności powierzchni do uwalniania/emitowania pochłoniętego ciepła i przywracania jej pierwotnej temperatury. Emisyjność jest mierzona w skali od 0 do 1, gdzie 1 oznacza najbardziej efektywnie emisyjną substancję. Innymi słowy, im większa liczba, tym lepsze będzie chłodzenie.

Po połączeniu współczynnika odbicia światła słonecznego i emitancji ciepła można określić wskaźnik odbicia światła słonecznego (SRI). SRI to pomiar współczynnika odbicia światła słonecznego i emisyjności materiału, który można wykorzystać do przewidywania, jak gorący się stanie, gdy zostanie na niego skierowane promieniowanie słoneczne. Im niższy SRI, tym materiał będzie gorętszy w bezpośrednim świetle słonecznym.